Po drodze cz.1

Hej! Trzy sprawy :)

Poniżej zamieszczam pierwszy fragment "Po drodze". To tylko prolog, więc kolejny kawałek będzie szybko. Nie ukrywam, że liczę na Waszą wyrozumiałość. To było moje pierwsze opowiadanie i chociaż wiem jak bardzo dużo pracy przede mną, i ile mam jeszcze do poprawy, to tutaj zauważam tę tendencję w znacznie bardziej zaawansowanym stopniu. Co nie zmienia faktu, że to moje ulubione z moich opowiadań.

Usunęłam płatne opowiadania z beezara. Niestety właściciel cały czas ma "problemy", a skoro mam robić prezenty, to wolałabym żeby ktoś inny nie musiał za nie płacić.

Staram się ogarnąć uczciwe i bezpieczne miejsce na przyszłość, ale ogarnianie nie jest moją mocną stroną ;) Kiedyś kolega chciał mi poprawić humor, więc wysłał mi wykład jakiegoś gościa, który tłumaczył definicję słowa "pierdoła". W założeniu miało do mnie dotrzeć, że nie jest ze mną aż tak źle, w praktyce wykładowca opisał moją osobę w 100% :D

Pozdrawiam każdego z osobna! :) 

-.-.-.-.-.-.-

Prolog

Słońce chyliło się ku zachodowi. Jego ciepłe promienie wpadały przez okno i muskały skórę wylegującego się Patricka. Było mu cudownie błogo. Po tym jak spędzili z Nethem prawie cały dzień razem, teraz po prostu odpoczywali, zrelaksowani i spełnieni.

Dni takie jak ten należały do rzadkości. Jego chłopak niespecjalnie często miewał dla niego, aż tak wiele czasu. W sumie, bywały chwile, kiedy Patrick zastanawiał się, czy w ogóle mógł nazywać tego mężczyznę swoim, skoro prawie nic o nim nie wiedział.

Jego Nechtan niechętnie o sobie opowiadał, a w mieście pojawiał się najwyżej raz na kilka dni. Zawsze jednak był bardzo czuły i troskliwy. Patrick podejrzewał, że jego kochanek musiał mieć jakąś podejrzaną, być może nawet niebezpieczną pracę. Dorobił sobie teorię, że Neth nie chciał go narażać albo mieszać w tego typu sprawy. Najważniejsze było to, że nigdy nie narzekał na brak złota i dbał o niego. Cóż, nie dało się ukryć że mu to imponowało. W końcu miał dopiero siedemnaście lat.

Rodzice Patricka zmarli już jakiś czas temu. Od tamtego czasu dobrze poznał trudy życia i uroki ciężkiej pracy. A o tę wcale łatwo nie było. Był wysoki, ale przy tym dość chudy i wcale nie miał siły. Niewiele było rzeczy, jakie mógłby robić. Łapał się zatem najróżniejszych zajęć. Od gotowania posiłków w gospodzie, sprzątania, czy pracy przy ogrodach, na kopaniu grobów kończąc. Ostatecznie, zatrudnienie udało mu się znaleźć właśnie dzięki pomocy Nechtana. Jego chłopak polecił go staremu bibliotekarzowi jako osobę godną zaufania i teraz zajmował się głównie spisywaniem rejestrów nabywanych i odsprzedawanych ksiąg, a okazjonalnie także i naprawianiem uszkodzonych woluminów.

Wszystkiego nauczył się już na miejscu, pod opieką tego starego dziwaka, Achaiusa. Szło mu naprawdę nieźle i lubił swoją pracę.

Patrick podniósł się na łokciu, zerkając na Nechtana. W najśmielszych nawet snach nie wyobrażałby sobie, że będzie miał takie cudo w łóżku. Neth miał piękną sylwetkę. Był wysoki, szczupły i przy tym ładnie umięśniony, nie wspominając nawet o tym, co posiadał między nogami. Na samą myśl, na usta chłopaka wkradł się zadziorny uśmiech. Pogładził skórę na brzuchu kochanka, wpatrując się w niego jak w obrazek. Na jego pełne, namiętne usta, wąski nos i duże, zielone oczy, otoczone gęstą firaną czarnych rzęs. Długie do ramion, ciemnobrązowe włosy, teraz leżały rozrzucone w nieładzie na dużej poduszce. Pamiętał, że zakochał się w tym facecie praktycznie od pierwszego wejrzenia, ale nigdy by nie uwierzył, że ktoś taki jak Neth sam zwróci na niego uwagę. Mężczyzna leżał, ułożony wygodnie na plecach i wpatrywał się w sufit.

- Słońce, to łaskocze, przestań – rzucił w końcu, lekko się uśmiechając.

Tak właśnie go nazywał. Któregoś dnia, Patrick zapytał dlaczego akurat tak, a on odparł, że dla niego był jak ostre słońce w bezchmurny dzień. Zaakceptował to wyjątkowo romantyczne (jak na możliwości jego super poważnego chłopaka) wyjaśnienie, z zadowoleniem odnotowując, że przynajmniej jakieś wrażenie na nim robił.

Na samo wspomnienie robiło mu się cieplej na sercu. Podejrzewał, że chodziło głównie o jego bardzo jasne, lekko kręcone włosy, które w połączeniu z bladą cerą i niebieskimi oczami zdawały się odbijać światło nawet w całkiem ciemnych pomieszczeniach. Chociaż właściwie, mogło też chodzić o to, że Neth często narzekał na zbyt intensywne promieniowanie słońca w podobny sposób, jak na niejednokrotnie zbyt natarczywe umizgi Patricka.

- Tak? No to spróbuj mnie powstrzymać. – Chłopak wyszczerzył zęby w prowokującym uśmiechu. – Nie istnieje na tym świecie nic, co mogłoby mnie odwieść od macania ciebie!

- Doprawdy? A mnie się wydaje, że znam na to jeden sposób. – Nechtan przyciągnął go do krótkiego pocałunku. – Pokazać ci? – zapytał ożywiając się z lekka.

- Kochanie, przestań się odgrażać i przejdź do działania, bo jeszcze sobie pomyślę, że nie dajesz już rady - odpowiedział mu, siląc się na pretensjonalny ton, nieudolnie naśladując mężczyznę.

Lubił być bezczelny i lubił obserwować reakcje Netha. Co miał na to poradzić.

W odpowiedzi na zaczepkę, Nechtan szybkim, zdecydowanym ruchem przewrócił go na brzuch i podciągnął jego biodra w górę. Zachłannie przesunął dłońmi po całej długości jego chudych pleców, dociskając go lekko do prześcieradła.

- Słońce, jesteś taki śliczny, że nie dałbym rady ci odpuścić…

O tak, komplementy zawsze były w cenie.

Neth nachylił się, by złożyć kilka pocałunków na karku chłopaka. Jedną rękę wsunął mu pod brzuch, drażniąc przy tym jego prawy sutek. Po ciele Patricka do razu przebiegły dreszcze, a z ust wydobył się cichy jęk. Zawsze tak reagował, kiedy go dotykał.

- Oh… uwielbiam cię, Neth – wymruczał.

Żadne z nich nie zdążyło zareagować na to, co wydarzyło się chwilę później. Drzwi pokoju wyleciały z zawiasów i uderzyły w podłogę z głuchym łoskotem. Obaj zerwali się przestraszeni, gdy do pokoju wkroczył starszy, postawny mężczyzna w długim płaszczu. Na jego twarzy malowała się prawdziwa furia.

- A więc to tutaj mój jedyny syn spędza czas wolny. Kłamiąc mi w żywe oczy, że praktykuje czary, praktykuje coś z goła innego.

- Ojcze, ja…

 „Czary”? „Ojcze”? Patrick kompletnie nie rozumiał.

- Zmilcz! Kto pozwolił ci się odezwać?!

Patrick rzucił przestraszone spojrzenie w kierunku Nechtana i ku swojemu ogromnemu zdziwieniu dostrzegł, że ten trząsł się z przerażenia. Chłopak nigdy wcześniej nie widział go w takim stanie. Był pewien, że Neth nie bał się niczego.

- Ojcze, błagam! Zanim cokolwiek zrobisz, pozwól mu odejść! Patrick, wynoś się stąd! Ale już! – krzyknął na koniec, zwracając się w jego stronę.

Zasłaniał go własnym ciałem. Wyglądał tak, jakby nie wiedział, czy lepiej chłopaka osłaniać, czy raczej wypchnąć w stronę wyjścia.

Naprawdę nie rozumiał. Dlaczego miałby wychodzić, skoro już i tak zostali nakryci? Przecież skoro ten facet rzeczywiście był ojcem Netha, to chyba nic strasznego im nie groziło. Poza wstydem na całą rodzinę, a w najgorszym wypadku może jakimś wydziedziczeniem.

- Miałbym dopuścić do tego, żeby ktoś taki dalej pluł na honor mojej rodziny?! A może, żeby rozpowiadał innym, podobnym sobie, żałosnym ludziom o tym co z tobą robił?! – Mężczyzna wrzeszczał. Żuchwa trzęsła mu się z nerwów, a żyły na posiwiałych skroniach pulsowały. – Dobrze sobie zapamiętaj tę lekcję, bo mam nadzieję, że czegoś cię to wreszcie nauczy. I pamiętaj synu - To ty jesteś za to odpowiedzialny!

Jedną rękę uniósł w górę, szybko zaciskając ją w pięść. Powietrze zdawało się gęstnieć, wirować i jakby błyszczeć. Patrick jeszcze przez chwilę słyszał krzyki Netha, widział jak ten zrywa się z łóżka i biegnie w stronę ojca.

- Nie! Błagam! Nie rób tego!

Na szczęście nie bolało.