Ćpun, diler i psychopata - cz.3

Udało mi się wreszcie znaleźć trochę czasu, dlatego wrzucam część trzecią (czwartą? Licząc ze wstępem, będzie czwarta) :) Trzymam kciuki żeby się spodobało ;) Miłego dnia! 

Kiedy zrobiło się zupełnie późno, po Jessicę podjechała jej siostra, a Jake mimowolnie również zaczął się zbierać. Zaczął, bo nim włożył na siebie rzuconą w kąt bluzę, Tobias podszedł do niego od tyłu, objął go i położył mu głowę na ramieniu. Jake’owi serce zabiło szybciej. To dziwne, bo przecież nigdy nie stresował go bliski kontakt z przyjacielem. Nagle oddech Tobiasa na policzku powodował nieznany mu dreszcz, a przedramiona ułożone delikatnie na jego własnych, pocenie się dłoni.

- Zostaniesz na noc? – Zapytał szeptem. Z jego głosu, choć ściszonego do minimum, pobrzmiewała nadzieja i pełne napięcia oczekiwanie.

Jake zastanowił się. Zważywszy na ich dzisiejsze popołudnie mógł interpretować tę prośbę nico inaczej niż zwykle. Mógł? Dokładnie tak ją interpretował. Przynajmniej on. Nie miał pojęcia co siedziało w głowie Tobiasa, ale w jego własnych spodniach momentalnie zrobiło się ciut ciaśniej. To było takie okropne! Wcale tak o nim nie myślał! Wcale nie tego oczekiwał! Po prostu to działo się samo! Jakaś taka pamięć ciała, czy inna cholera. Właśnie tak. No i co z tego że bujał się w Sai, skoro bliskość Tobiasa była tak naturalna jak oddychanie? Z drugiej strony, Tobi wcale nie musiał mieć na myśli niczego innego niż zawsze. Lubili spędzać razem czas. Przecież wcześniej też się dotykali, a jednak po raz pierwszy Jake czuł się tak jak teraz. Mógł zostać. Chciał zostać. Chciał odwrócić się, objąć Tobiasa i władować mu się do łóżka. Nie! Wcale nie! Zdradzieckie serce zerwało się do sprintu, dudniąc mu pod żebrami. Cała klatka piersiowa rozbolała go od tłumienia tych odczuć. Kurwa… Co się z nim działo? Miał tylko nadzieję, że uda im się pogodzić ich zażyłą przyjaźń z tym co zaczynało się między nimi dziać. Jake naprawdę nie chciał zjebać tego co mieli od zawsze.

- Zostanę – odparł wreszcie.

Zadzwonił do Sofii, żeby uprzedzić o tym że nie wracał, a Tobias dał znać rodzicom. Najdziwniejsze było to, że absolutnie nikt nie miał nic przeciw temu. Babcia ucieszyła się że tak dobrze się bawił, Gwen od razu wyciągnęła mu czystą zmianę na pościel, a Sven zaproponował im wspólne oglądanie końcówki meczu. Jedynie Tobias był dziwny. Najpierw sam zaproponował żeby został, a przez cały ten czas prawie się nie odzywał. Był markotny i nieraz przyłapywał go na ukradkowych spojrzeniach, które kończyły się dokładnie w chwili ich odwzajemnienia. Jake starał się udawać że nie dostrzegał tego wszystkiego, zachowywać normalnie i liczyć na to że jego przyjacielowi przejdzie, ale powoli zaczynał powątpiewać w aż tak wielką dolę szczęścia. Wręcz przeciwnie, odnosił wrażenie że Tobiasowi się pogarszało.

W kuchni, gdzie zostali żeby posprzątać po swoich wieczornych przekąskach, zamilkł zupełnie, a gdy Jake zadał mu bezpośrednie pytanie o to czy aby mógł użyć jego szczoteczki do zębów (no w końcu wymianę płynów ustrojowych mieli tak jakby za sobą), odpowiedział zdawkowo że da mu nową. Czuł się oszukany. Ktoś mógłby pomyśleć że skoro sam zaproponował wspólną nockę, to Jake miał prawo czegoś oczekiwać, prawda? A ten stał z miną zbitego psa i strzelał fochy, bóg jeden wie o co.

- A więc chętnie wybrałbyś się tam znowu? – Podjął wreszcie jego naburmuszony przyjaciel, wycierając zielony kubek ściereczką w szkocką kratę. – Myślałem że za nic w świecie tam nie pójdziesz. Tak mówiłeś wcześniej.

Jake zmierzył go uważnie. Tu go miał! O to chodziło? Serio? O to że powiedział Svenowi, że Między Wierszami to fajne miejsce do którego chętnie wybierze się znowu? Tobias udawał obojętnego, a jednak krzywił się teatralnie pod nosem, co zamiast wywoływać oczekiwane poczucie winy, wywoływało uśmiech.

- Daj spokój, twój tata zapytał, to powiedziałem że w kawiarni było super. Tylko po to żeby potwierdzić wersję Jess - uściślił. -  Jasne że więcej tam nie pójdę. Nie po tym jak Saia postanowił zmienić moją orientację seksualną, a przy okazji wywrócić pół życia do góry nogami…

- Ach tak – burknął chłopak. – Zresztą przecież to twoja sprawa, jak chcesz to tam idź, trzymał cię nie będę – dodał wzruszając ramionami.

- No właśnie – potwierdził ostrożnie Jake.

Rety, Tobias na serio zachowywał się dziwnie.

Leżąc na swoim starym materacu, zastanawiał się co Tobi o nim myślał. No bo na pewno nie reagował na bliskość z nim w tak drastyczny sposób jak Jake. Miał już jakieś doświadczenie, nie był cholernym prawiczkiem spuszczającym się na samą myśl o dotyku drugiego faceta. Jezu, mógł sobie pomyśleć że Jake był kiepski w czułościach… Przecież nawet nie wiedział jak go dotknąć żeby sprawić mu przyjemność, nie to co on. Samymi opuszkami palców doprowadzał go do spazmów. Kurczę, no i znał Saię. Ależ to wszystko było pokręcone.

- Tobi? – Rzucił w końcu w eter.

- No…?

- Śpisz?

- Tak – odparł zdecydowanie chłopak.

- A bardzo?

- Tak – powtórzył nieco mniej pewnym głosem.

- Czyli nawet nie zorientujesz się jak tam przyjdę?

Usłyszał stłumiony poduszką śmiech.

- Sprawdź mnie jeśli chcesz.

Więcej nie trzeba mu było mówić. Zadowolony, uniósł się w pościeli i dosłownie w dwóch krokach znalazł się przy łóżku przyjaciela.

– Suwaj się – zażądał.

Tobias faktycznie odsunął się bliżej ściany i lekko uniósł kołdrę. Nie czekając dłużej, Jake władował swoje chude jestestwo na gładkie, białe prześcieradło i natychmiast przystawił nos do nosa przyjaciela. Przez dłuższą chwilę obaj leżeli sztywno na bokach, przodem do siebie, nie odzywając się ani słowem, a potem Jake wstrzymał oddech, uniósł brodę i zetknął ze sobą także ich usta.

- Jake… - Tobias wycofał się. – Po co to wszystko? Przecież to nie ze mną chcesz teraz leżeć – powiedział ciężko.

Jego dłoń zawędrowała niepewnie na biodro Jacoba.

- Nie z tobą? – Zdziwił się.

Chłopak ponownie westchnął.

- A co z Saią?

No tak. Saia. Na samą myśl o nim, serce Jake’a rozszalało się, dłonie zrobiły lodowate z nerwów, a żołądek zaczął wywijać młynki wokół jelit. Saia był… obłędnie niesamowity. Pociągający jak jakiś mitologiczny zakazany owoc. Był niezwykły. Trochę tajemniczy. Zdawał się mieć tyle do zaoferowania…

Ale nie tym razem. Jake był zmęczony, nie miał ochoty skupiać się na tym, czego jeszcze nie do końca sam rozumiał. Tym razem chciał po prostu poleżeć obok Tobiasa i wreszcie trochę się odprężyć. Zejść z tej karuzeli wrażeń. Zabawa była przednia, ale co za dużo to niezdrowo. Inaczej można by było się porzygać.

- To co innego – pomyślał na głos.

- Jak to, co innego?

Jake wsunął zmarznięte palce w ciepłą dłoń przyjaciela.

- Pamiętasz jak leżeliśmy tutaj jako dzieci? – Zagadnął, jakże zgrabnie zmieniając temat.

- Żeby to raz – podchwycił Tobias.

- Mam na myśli tamten raz, kiedy się całowaliśmy – uściślił.

Przyjaciel odetchnął spokojniej.

- Pamiętam i tamten raz.

- Okropnie się wtedy stresowałem – wyznał Jake. – Za wszelką cenę zgrywałem odważnego, ale w duchu byłem osrany na maksa – przyznał się.

- Mnie to mówisz? – Zaśmiał się Tobi. – Ja myślałem że się porzygam ze stresu. Serce waliło mi w gardle, zwłaszcza że zawsze… - chłopak urwał.

- Zawsze co? – Zainteresował się zupełnie serio.

- Zwłaszcza, że zawsze źle znosiłem sytuacje stresowe – dokończył. I choć Jake dałby sobie palec odciąć że chciał powiedzieć coś innego, obawiał się naciskać. To z kolei po raz wtóry zwróciło jego uwagę na fakt, że ich relacje nieuchronnie zmierzały do jakiejś większej zmiany. Pytanie czy na dobre.

- Teraz jest inaczej – odważył się wspomnieć. – Mam wrażenie że całując się z tobą nie robię niczego dziwnego. Jest tak miło… - szepnął w usta przyjaciela. - Podoba mi się to i chciałbym więcej – dodał, lekko się przysuwając. Miał nadzieję że Tobias właściwie odczyta tę subtelną aluzję.

- To nie jest nic dziwnego, ale jeśli podoba ci się inny koleś, to jest nie w porządku względem niego – burknął chłopak.

- Przecież nie umawiam się z Saią – zauważył.

- Ze mną też nie.

- Jezu, Tobias! No ale przecież nie masz teraz nikogo, więc to chyba w porządku, prawda? – Zapytał wsuwając rękę pod podkoszulek przyjaciela.

- Nie, nie jest w porządku robić coś takiego z kimś na kim ci nie zależy – odparł spokojnie, powoli wyciągając jego dłoń.

Jake wykorzystał ten gest by spleść ze sobą ich palce.

- Nie wiedziałem że musisz być z kimś po ślubie żeby go przelecieć – zakpił. – Zresztą przecież wiesz że mi na tobie zależy.

- Po pierwsze nie zamierzam cię przelecieć, a po drugie zależy ci w inny sposób – stwierdził kąśliwie. - Proszę cię, Jake. Odpuść sobie. Pomyśl o Sai.

No nie, to był cios poniżej pasa. Świetnie, więc nagle Saia był poszkodowanym w tym układzie? Przecież Jake nie wskoczył nikomu do łóżka, tylko spędzał czas z najlepszym kumplem. Najwyraźniej jego przyjaciel trochę tego nie ogarniał. Czyżby te aspekty faktycznie miały dla niego jakieś mistyczne znaczenie? Jak pierwszy raz i te sprawy?

- Pewnie myślisz sobie, że dupek ze mnie – ocenił.

- Nieprawda – zaperzył się chłopak. – Trochę to nawet rozumiem. Jesteś ciekawy, chcesz sprawdzić pewne rzeczy, i to jest okej. Tylko że już wystarczy – jęknął. - Sam stwierdziłeś że to Saia zmienił twoją orientację, więc więcej nie rób tego ze mną.

- Czy ty jesteś zazdrosny? – Podszedł go.

- Chyba śnisz!

Jake zaśmiał się zadowolony z siebie. Denerwowanie Tobiasa określiłby swoim osobistym sposobem na poprawianie sobie nastroju. Problem polegał na tym, że tym razem Tobi nie wyglądał na uprzejmie pogniewanego, a raczej na podłamanego, a to już tak przyjemnie odprężające nie było.

- Stuprocentowo masz mnie za dupka – westchnął Jake.

Nie zaprzeczył. Milczeli więc. Tobias delikatnie przesuwając opuszkami po jego palcach, a Jake walcząc z zatruwającą atmosferę frustracją. Miał ochotę wsadzić mu rękę w gacie. Cholera.

- Zawsze cię podziwiałem – odezwał się w końcu chłopak.

- Proszę cię… - prychnął. - Niby za co? – Dopytał by dać mu sposobność do rozwinięcia tematu.

- Jak to za co? Za to jaki jesteś. Jak ze wszystkim sobie radzisz. Nawet w dzieciństwie musiałeś mnie setki razy bronić, bo sam nie odezwałbym się słowem. Chociażby wtedy jak Lee zabrał mi miecz świetlny od taty. Zawsze byłeś taki… no wiesz… taki super – parsknął cicho.

Jake roześmiał się z czułością. Tak, pamiętał to. Tobias patrzył za swoją zabawką wykręcając sobie palce ze strachu, a dopiero Jake, widząc to, wpadł z impetem na Lee i wyrwał mu skradzioną zdobycz. Potem miał guza na łokciu, ale do tego się nie przyznał, a Tobias od tamtej pory przykleił się do niego jak mały lep.

- No jasne że go odzyskałem. Sam chciałem się nim bawić. Nie dopowiadaj sobie za dużo – stwierdził na rozluźnienie. - Poza tym teraz powaliłbyś mnie jedną ręką – zauważył.

- Tak, chyba że byś na mnie nakrzyczał – zaśmiał się. – Wtedy byłbym totalnie bezbronny.

- Bo musisz popracować nad charakterem. Łajza z ciebie.

- Może trochę – przyznał, głaszcząc go po boku. Było to bardzo miłe uczucie, więc nie reagował, żeby przypadkiem go nie spłoszyć.

- Przynajmniej nie jesteś życiowym nieudacznikiem – westchnął z żalem.

Penis w jego spodniach od piżamy, nieco się opanował. Wkraczali na mniej podniecający grunt.

- To nieprawda! Ja nadal cię podziwiam – zapewnił.

Tobias objął go ramieniem i przysunął do siebie, tak że leżeli tuż obok stykając się nawet stopami. Chłopak trzymał go za ręce, a serce Jake’a ponownie przestało się go słuchać. Skulił się odrobinę w ramionach, by móc wygodniej wcisnąć się w klatkę piersiową przyjaciela. Zagrzanymi palcami smyrał wnętrza dłoni Tobiasa, który przyciągnął je do swoich ust i delikatnie pocałował. Jego wargi były przyjemnie miękkie.

- Chociażby za to jak opiekujesz się babcią – kontynuował. - Myślisz że nie wiem ile nocy nie przespałeś? Zajmujesz się nią praktycznie od dziecka, a jeszcze nigdy nie słyszałem żebyś narzekał. To jest wspaniałe. Codziennie mam wyrzuty sumienia, że nie pomagam wam więcej. Sprzątasz, gotujesz, pierzesz, robisz wszystko, a nadal masz czas żeby po prostu z nią porozmawiać.

- Zdurniałeś? Robisz za moją prywatną taksówkę, nie mówiąc o tym ile twoi rodzice dla nas robią!

- Mógłbym robić więcej gdybyś tylko mi pozwolił – powiedział nad wyraz troskliwym tonem, choć Jake wyczuł w nim nutkę zawodu.

- Daj już spokój – stwierdził ostrożnie. - Flora dużo pomaga.

- O tak, Florka na pewno robi co może – zachichotał.

- Żebyś wiedział, ostatnio zaciągnęła mi ten dywan ze sznurków i tylko dzięki temu wreszcie go odkurzyłem.

- Bohater w swoim domu! O tym mówię! – Tobias roześmiał się i dźgnął go palcem w brzuch.

Jake nie pozostał dłużny, więc szybko rozchichotali się wzajemnie, a wtedy zamknął go w objęciach, przewrócił na plecy i czule pocałował. Tylko chwilę trwało nim wcisnął mu język pomiędzy wargi, by pogłębić doznanie.

Łał. Tak, TAK! chciał jeszcze, dlatego objął go udami ocierając się o jego krok, ale drań odsunął się zakłopotany.

- Przepraszam… - bąknął.

Za co, do ciężkiej cholery?! Kontynuuj! – złościł się uwięziony we wnętrzu jego durnej głowy, głosik.

- Nie gniewam się – szepnął, starając się na powrót połączyć ich usta. Nie było szans żeby Tobias nie czuł jaki był twardy. – Czy jeśli powiem że zależy mi w dokładnie taki sposób w jaki to sobie wymyśliłeś że powinno, to pozwolisz mi ciebie dotykać?

- Brawo za składnię – parsknął Tobi. - Powiem tak… Tylko spróbuj mnie dotknąć to rano nie będziesz już dziewicą. Może być? – Zapytał ściskając go za pośladek.

- Drań – burknął. – To mnie miało zniechęcić?

Już zamierzał wdrapać się na przyjaciela, gdy ten odwrócił go gwałtownie na prawy bok i przylgnął ciasno do jego pleców, jednocześnie unieruchamiając ręce Jake’a z przodu przed nim. Wcisnął mu nos w tył głowy, a potem pocałował w kark.

- Na dzisiaj wystarczy tych przygód. Idź spać.

- Przecież ci stoi! – Zarzucił mu bez precedensu.

Tobias nie odpowiedział. Na szyi nadal czuł jego nierówny oddech, a na boku mocny uścisk. Na tyłku czuł cholernego kutasa, ale to już szczegół. Tobias ewidentnie nie planował kontynuować ich przyjemnie zapowiadającej się zabawy, więc nie pozostawało mu nic innego jak tylko zmusić się do myślenia o kosmatych barankach i jakiejś próby zaśnięcia.

W końcu się odważył. Jess była na tyle męcząca, że dla świętego spokoju zgodził się pójść z nią do kawiarni Sai, by mogła doczytać ostatni fragment tego swojego opowiadania.

Cholera, no pewnie że chciał go zobaczyć! Skręcało go na samą myśl o tym i po prostu okropnie się tym faktem stresował. Od ich ostatniego spotkania, w swoim chorym umyśle zdążył przerobić z Saią całą Kamasutrę i o kilka pozycji więcej, co oznaczało że nie będzie w stanie spojrzeć chłopakowi w oczy. W efekcie szczerzył się do szkolnych ścian, jakby miał co najmniej lekki stopień upośledzenia, a po lekcjach prawie siłą wydarł Jessicę na autobus. Przed Tobiasem jakoś wolał nie zdradzać się z planami na wieczór. Chłopak mógłby to niepotrzebnie źle odebrać, nie było sensu go stresować. Jeszcze chciałby go powstrzymać czy coś.

Kilka minut dennej rozmowy z Jess, wysiadka, zaraz za rogiem, jeszcze tylko kilka metrów iii… tak! Albo nie. Rany! Wcale nie chciał tam iść!

- Jake? No idziemy? – Zapytała prawdopodobnie mocno poirytowana jego dziwacznym zachowaniem dziewczyna.

- No tak – odparł. – Jak wyglądam? Znaczy, normalnie? – Poprawił się naprędce. – Wszystko ze mną okej?

Jessica wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia, a nawet jakby trochę otworzyła usta, nie wiedząc jak zareagować. Cholera, niedobrze. Znaczy że gadał od rzeczy.

- Wyglądasz normalnie… Albo może jednak trochę dziwnie - zasugerowała. – Nie zamawiaj już więcej kawy, dobrze? Właściwie to wyglądasz na pobudzonego tak bardzo, jakbyś wypił jej dzbanek.

- Dobra! – Zgodził się ochoczo. – To idziemy!

Ledwie przekroczyli próg lokalu i oczywiście od razu go zobaczył. Stał sobie spokojnie za barem i wycierał filiżankę. Cały Saia. Przygaszony, trochę nieobecny, lecz gdy tylko zobaczył nadchodzących gości, uśmiechnął się szeroko.

- Cześć! Dawno cię nie było – przywitał ich od razu. - Was!

Dlaczego puścił mu oko?! O Matko! Czy Jessica to widziała? Chyba nie… Miejmy nadzieję, że nie.

- Cześć – odparł cicho.

- Weźmiesz mi ciemną mokkę? – Zapytała Jess, wręczając mu sporej wartości banknot. – Tym razem ja stawiam – stwierdziła raźno, po czym ruszyła w stronę ich stałej miejscówki.

Tymczasem Jake powlókł się do lady by stanąć twarzą w twarz z przeznaczeniem. Aż uśmiechnął się do siebie na myśl że Saia mógłby nim być.

- No więc…

Brawo Jake – pochwalił sam siebie za elokwencję.

- Czarna i mokka?

- Zgadza się – potwierdził już będąc zahipnotyzowanym tym niesamowitym niebieskookim spojrzeniem.

- Widziałem cię w Ivy.

Jake wytrzeszczył oczy. Kiedy? Znaczy okej, wiedział kiedy, w końcu był tam tylko jeden raz. Tylko teraz pytanie - w którym momencie Saia go widział, i czy totalnie się przed nim nie zbłaźnił.

- Noo, poszedłem tam z kumplem. Do towarzystwa.

- Zapewne – uśmiechnął się.

- W sensie, on tam poszedł kogoś spotkać, a ja nie. Ja tam tylko tańczyłem. Piłem. No po prostu mu towarzyszyłem, no.

Czuł gorąco uderzające do twarzy, paplał bez sensu, miał wrażenie że zamiast mózgu zrobiła mu się cuchnąca, galaretowata papka. Coś podobnego czytał kiedyś na temat żołnierzy odczuwających stres bojowy. Z nerwów zawężało mu się pole widzenia, nogi miękły, a pocił się tak mocno, że już wiedział że będzie musiał wyjść do toalety i skorzystać z chusteczek i z dezodorantu, który dzięki bogu zabrał ze sobą. Najwyraźniej kontakty z Saią był w stanie wytrzymywać jedynie na krótkich dystansach.

- A wybrałbyś się ze mną? - Tak po prostu. Tak po prostu zapytał, jak gdyby nigdy nic. Bez sensu! Nie powinien mieć choć trochę oporów? Wstępu jakiegoś zrobić?!

- I co będziemy tam robić? – Zapytał jak ostatni kretyn.

- Tańczyć, pić i sobie towarzyszyć? – Parsknął cicho chłopak.

- Brzmi okej.

Nawet bardzo! – Podpowiedział ten mały, zły człowieczek mieszkający w jego głowie.

- To jak, dziś wieczorem? – Podłapał Saia.

- Jest środek tygodnia! - Litości, ten facet chyba poważnie bywał tam codziennie.

- Tylko na godzinę, dwie, co ty na to?

Prawy kącik malinowych ust uniósł się do góry, a zapatrzony weń Jake zrobił jedyną słuszną rzecz jaką prawdopodobnie każdy zrobiłby będąc na jego miejscu. Zgodził się.

- Pod klubem o jedenastej?

- Pasuje – podsumował zainteresowany, stawiając na ladzie tacę z gotowymi napojami.

Oddałby naprawdę wiele, żeby tylko nie musieć teraz wracać do Jess i po prostu napić się kawy w towarzystwie tego faceta, ale  patrząc na sprawę realnie i oczywiście chcąc zrobić jak najlepsze wrażenie, wolał ulotnić się wcześniej, niż za późno. No i wizyta w toalecie na otrzeźwienie była decydowanie konieczna. Oj tak.

Nie był pewien czy może nie powinien o tym wszystkim powiedzieć Tobiasowi. Wiadomo, nie spowiadali się sobie ze wszystkiego ale zważywszy na to jak bardzo jego przyjaciel panikował na każde, choćby najmniejsze zająknięcie się na temat Sai, z jakiegoś powodu czuł że powinien podzielić się z nim tą rewelacją. Niestety ten sam powód, był również solidnym argumentem za tym by przyjaciela nie uświadamiać. Ostatecznie postanowił przyznać się Jess. Uznał, że gdyby zaginął, przynajmniej ona będzie wiedziała gdzie i u kogo szukać zwłok. A nuż Saia okazałby się psychopatycznym mordercą, czyhającym na jego organy. Nieźle to sobie wykombinował. Przy okazji wymsknęło mu się że jego znajomość z Saią to wielka tajemnica, praktycznie tak samo cenna i poufna jak amory Jess skierowane w kierunku Tobiasa. Mógł być pewien że dziewczyna go nie wyda.

Nie wiedzieć czemu, okazało się że Jessica była mocno zdziwiona kiedy oznajmił jej że idzie do gejowskiego klubu z baristą z jej ulubionej kawiarni, gdyż ów barista go tam zaprosił. Mocno zdziwiona, było tutaj określeniem drastycznie eufemistycznym, bowiem dziewczyna siedziała przed nim z otwartą buzią dosłownie przez kilka minut i nie potrafiła przemóc się na choćby marną próbę udawania tego że wiedziała co powiedzieć. Tak oto w jej oczach on był gejem, a Tobias stuprocentowym hetero.

Pod klub dotarł o wiele za wcześnie. Tak bardzo stresował się całym tym przedsięwzięciem, że jak tylko odprowadził Jess, od razu zajął się szykowaniem do wyjścia.

Ubrał się podobnie jak Tobias na ich pierwszą wizytę w Ivy. Pamiętał, że to właśnie wtedy w pełni uświadomił sobie, że jego przyjaciel był całkiem pociągającym królewiczem o wspaniale wyrzeźbionej klacie, więc wymyślił że spróbuje tego samego zabiegu. Tym sposobem skończył w dopasowanych jeansach i w oliwkowym bezrękawniku, który rękawów pozbawiony został w wyniku Jacoba nachalnego działania, a więc dziury po nich były nadszarpane i na tyle obszerne, że przy sprzyjających okolicznościach można było zobaczyć całą jego wątłą klatkę. Wprost idealnie. W lustrze ocenił że wyglądał bardziej jak zbuntowany nastolatek na wagarach, niż jak czarujący model – patrz: Tobias, na którego wzór się stylizował. Trudno, młodemu Leeranowi i tak by nie dorównał.

Po kilkunastu minutach kręcenia się przed bramą, zdecydował zaczekać w środku. Dopiero na miejscu olśniło go, że przecież nie miał numeru telefonu do obiektu swoich zainteresowań. Nie był pewien czy uda im się odnaleźć w jakby nie było całkiem dużym lokalu. Szybko przyszło mu się zdziwić, bowiem dostrzegł go gdy tylko wszedł na główną salę. Saia był już wewnątrz i to najwyraźniej od dłuższego czasu, wnosząc po jego stanie. Bez wątpienia miał dobry humor. I nie był sam. Jake zmieszał się odrobinę, ale mimo wszystko, zebrał się w sobie na tyle by podejść do stolika, przy którym pan niebieskowłosy siedział z grupą zdecydowanie mniej przyjemnych od siebie gości.

- Jake! Już jesteś? – Chłopak ucieszył się szczerze.

Dobra. Za ten uśmiech byłby w stanie darować mu totalnie wszystko.

- Cześć. Przyjechałem za wcześnie... Jakoś tak... Chyba jeszcze nie ma zbyt wielu ludzi? - Zauważył rozglądając się po lokalu.

- Jest środek tygodnia, sam mówiłeś! Panowie - zwrócił się do gburowatych typów obok. - To jest Jake. Idzie ze mną na górę.

- G-gdzie idę? – Zdziwił się.

Czyżby gdzieś coś przeoczył? Czyżby w którymś momencie Saia dał mu do zrozumienia, że jego obecność tutaj będzie się wiązała z czymś konkretnym? Rany boskie! Jakie gacie miał na sobie? Te fajne nowe, czy jakieś lamerskie?

- Na górę.

Saia wskazał palcem na przedszkolny sufit, a Jake podążył za nim wzrokiem.

Budynek był wysoki. Parkiet znajdował się w piwnicy, a mała antresola mniej-więcej na poziomie ulicy. Strop natomiast plasował się na poziomie dachu niejednego domu i prowadziły do niego drabiniaste schody przeciwpożarowe umieszczone w holu. Już je widział, ale tam chyba gości nie wpuszczano?

- Spoko, tylko pamiętaj, że jutro siedzisz dłużej - warknął brodaty typek, podając Sai jakiś klucz.

- Jasne. No chodź - rzucił chłopak, nim ruszył w stronę drabinki. – Nie ma się czego obawiać.

Poszedł za nim. A pewnie, po cóż miałby słuchać głosu rozsądku sugerującego mu natychmiastowy odwrót. Już ostatnim razem go zignorował i jak to się dla niego skończyło? Randką  z facetem! Tym facetem! W rzeczywistości nie miał pojęcia czego mógłby się spodziewać. Był przerażony, podniecony i mówiąc szczerze – ubezwłasnowolniony. Nie miał pojęcia gdzie powinien postawić granicę. Płynął z prądem nie będąc w stanie ocenić, czy to co robił mogło się w jakiś sposób kwalifikować na dobre lub złe. Na tym etapie był jeszcze w stanie wycofać się z tego wszystkiego. W końcu nie wydarzyło się nic nieodwołalnego. Nie było się czym martwić – tak sobie powtarzał. To jego sumienie było dziwne, bo niby jaki facet miałby wyrzuty sumienia na myśl o tym że chciał czegoś więcej od drugiej osoby? No wariat! Ale z kim przestajesz…

Saia poprowadził ich prosto na dach. Stamtąd mieli świetny widok na tańczących w dole ludzi, jeszcze lepszy na nocne niebo, a także na oddalone o kilkadziesiąt metrów ciemne ulice miasta. To było... Naprawdę coś. Jake rozglądnął się z niegasnącym zainteresowaniem. Dach był płaski i pokryty czymś gumowatym wyciszającym kroki. Przeszklony fragment nad parkietem był niewielki w stosunku do całej powierzchni tego miejsca. Dookoła pełno było najróżniejszych rur i aparatury odprowadzającej ciepło, generalnie całej tej maszynerii potrzebnej do sprawnego działania klimatyzacji. Były też ze dwie anteny i… stara, wypłowiała kanapa. Mebel był wyraźnie brudny i zatęchły od wilgoci. Najwyraźniej nikt nie przejmował się nim w czasie deszczów, czy upałów. Tuż obok niego stały dwie butelki z winem i jakieś worki z przekąskami i chyba zeszytami, albo może gazetami. Ciężko było to ocenić dokładnie. Jakim cudem ktoś wniósł kanapę na dach, nie miał pojęcia. Z czym to się wiązało? Swoje przypuszczenia miał. Styki w jego mózgu wysyłały pokręcone impulsy pomiędzy postacią Sai, Jacobem w roli głównej i tą cholerną kanapą.

- I jak, zastosowałeś się do moich porad? - Zagadnął go wytatuowany wariat, podchodząc bardzo blisko.

- W pewnym sensie... - Jake przełknął ślinę.

Czuł pędzące tętno. Saia działał na niego jak jego osobisty narkotyk. To dziwne uczucie ściskające go w brzuchu… Chyba trochę się go… bał? Czy to wino było do wypicia? Bo zdaje się że go potrzebował. Panika spłycała jego przyspieszony oddech.

- Śliczny jesteś - powiedział spokojnie wąż szykujący się na swoją ofiarę. A może to ofiara bardzo źle to wszystko odbierała?

Jake uciekł ze wzrokiem w bok. Nie miał pojęcia co powinno się powiedzieć w takiej sytuacji. W swoich wyobrażeniach był gotów mówić różne rzeczy, tym bardziej robić je z Saią, ale w rzeczywistości zżerało go przerażenie. Dokładnie o to mu chodziło kiedy był z Tobiasem! Tamten drań miał już jakieś doświadczenie którego ewidentnie pożałował jemu! Skąd miał wiedzieć jak się zachować? Nieświadomie cofnął się o krok.

- Hej - Saia ustawił się dokładnie naprzeciw niego. - Nie uciekaj. Przepraszam jeśli cię przestraszyłem, ale przecież mówię prawdę – dodał pogodnym tonem. - I spokojnie, nie przyprowadziłem cię tutaj żeby cię wziąć siłą - zaśmiał się lekko.

- Nie? – Cholera! Dlaczego zabrzmiał na rozczarowanego?!

- Na pewno nie siłą - opowiedział mu cicho, powoli zbliżając się z rozchylonymi ustami.

Jake wpatrywał się w niego jak zahipnotyzowany. Patrzył na te usta i patrzył w oczy Sai. Były coraz bliżej i to zdecydowanie nie były kontakty…

Ich usta zetknęły się, a Jake w tej samej chwili poczuł, że zrobiłby z tym facetem dosłownie wszystko na co tylko miałby ochotę.

- Widzisz? Nie gryzę – zachichotał Saia przerywając pieszczotę. – Pomyślałem że tutaj będzie łatwiej pogadać. Na dole jest trochę za głośno, nie uważasz?

Chłopak odszedł na moment, w kilku ruchach rozłożył kanapę, a z paki pod nią wyciągnął duży koc którym ją nakrył. Sam koc nie był w dużo lepszym stanie. Na pewno były na nim dziwne plamy – Jake wolał nie zastanawiać się jakiego pochodzenia. Był wyraźnie zakurzony, ale Saia prawdopodobnie doszedł do wniosku że wymościł im najwspanialsze posłanie na ziemi, bowiem szybko rozwalił się z nogami na materacu, oparł o zagłówek, a ręką sięgnął po odłożone na bok wino. Otworzył jedno z nich, upił solidnie z butelki, a następnie wyciągnął ją w stronę Jacoba, który oczywiście podszedł od razu i zgodnie z zaplanowanym dla niego scenariuszem zajął miejsce przy Sai. Był jak cholerna żaba, sama pchająca się w objęcia węża.

Co by nie mówić, alkohol dodawał odwagi. Człowiek analizował znacznie mniej szczegółów, coraz częściej dochodząc do wniosku że co ma być to przecież będzie. Te zachowania które normalnie byłyby zablokowane przez podstawowy instynkt samozachowawczy, po wysokoprocentowym winie zdawały się być zupełnie normalne, nie warte nawet szczątkowego roztrząsania. Jake korzystał z tej magii, więc zupełnie szybko otworzyli drugą butelkę cudownego trunku. Saia bardzo dużo palił, a częstowany po raz któryś Jake w końcu mu nie odmówił, w efekcie czego palił już kolejnego papierosa rozmawiając z nim - czy raczej słuchając jakiegoś jego wywodu o artyście jakimś tam, o którym nie miał zielonego pojęcia. Pasja z jaką chłopak przemawiał sprawiała że spijał z jego warg każde słowo na temat tego człowieka, który teraz wydawał się być artystą doskonałym. Gdzieś w trakcie monologu postanowił, że na pewno sprawdzi wszystko na jego temat.

- Skąd znacie się z Tobiasem? – Wypalił po dłużej przerwie w rozmowie. Nie chciał by zapadała pomiędzy nimi cisza, łapał się więc każdej deski ratunku byleby tylko do niej nie dopuścić.

- Z klubu głównie – odparł spokojnie Saia.

Miał na sobie jeansową, jasną kurtkę, jeszcze bardziej podkreślającą jego cholerne oczy, te same rurkowate spodnie co zawsze i eleganckie, czarne, niepasujące do reszty buty. Swoje tunele w uszach zastąpił drewnianymi spiralami, za to reszta kolczyków pozostawała bez zmian. Jego blond odrosty były nieco dłuższe niż Jake kojarzył. Wyłaziły mu na czoło w postaci nowych mini włosków. Co chwila mierzwił swój niebieski kucyk, jakby nieład na głowie miał mu dodawać seksapilu. Dodawał! Jak cholera. Jake nie mógł oderwać wzroku. Prawie biała cera bez cienia zarostu, malinowe usta rozchylone delikatnie tylko po to by podtrzymywać wiecznie odpalonego papierosa, i to jego nieobecne spojrzenie. Momentami Saia zdawał się być dwiema różnymi osobami. Kiedy z nim rozmawiał patrzył pożądliwie, śmiał się i prowokował, chętnie konwersował i robił wrażenie pewnego siebie, ale gdy tylko temat urywał się na dłużej, zdarzało mu się zwieszać, spoglądać zupełnie pusto i prawie nie oddychać. Do tego stopnia, że popiół z papierosa opadał na jego szary podkoszulek bez żadnej reakcji właściciela. Było to trochę niepokojące. W trakcie jednej z dłuższych przerw w rozmowie dostał kilka wiadomości na telefon. Na każdą z nich skrzywił się z niesmakiem. Na żadną nie odpowiedział.

- Opowiadał ci coś o mnie? – Zapytał wreszcie kładąc dłoń na kolanie Jacoba. – Pewnie same straszne rzeczy – zaśmiał się.

- Nie! Tak właściwie to nic mi nie powiedział – przyznał.

Wolał nie wspominać pierwszych słów jakimi Tobias określił swojego znajomego.

- To miłe z jego strony – podsumował Saia. – I jak, chciałbyś poznać mnie trochę lepiej?

Ręka Sai z kolana powędrowała na udo, a stamtąd na biodro Jacoba, który prawie bezwiednie osunął się w dół zbliżając do napastnika. Plecy wygiął w lekki łuk, tym samym ułatwiając mu dotyk i dając nieme przyzwolenie na tak śmiałe gesty. Starszy chłopak uniósł się na kolanach. Jake wyraźnie widział jego ładne wargi. Sztywna kurtka odstawała lekko kiedy sięgał do jego szyi, rzadkie brwi miały piękny słoneczny odcień. Stalowy kolczyk w lewym policzku był trochę ukruszony i porysowany. Jezusie, dlaczego to wszystko zauważał?! Saia był już tak blisko… Kiedy dwukrotnie zasmakowany język tego psychopaty ponownie znalazł się w jego ustach, jęknął z przyjemności. Blade ręce coraz zachłanniej dotykały go. Nie było wątpliwości do czego to wszystko zmierzało. Wiedział że powinien, wiedział że to by było normalne, a jednak ciężko było mu się przemóc by odwzajemnić pieszczoty. Saia stwarzał wrażenie niedostępności do tego stopnia, że choć sam trzymał dłoń na tyłku Jacoba, to on bał się dotknąć nawet jego ramion. Odważył się dopiero gdy Saia zaczął rozpinać jego spodnie. No w końcu coś musiał wtedy zrobić! Nie mógł leżeć jak kłoda, skoro jego penis podskakiwał z podniecenia nic sobie nie robiąc z zażenowania swojego właściciela. Ledwie położył dłonie na ramionach Sai, a ich zmagania przerwał telefon. Telefon Sai. Chłopak zignorował go zupełnie, ale dzwonek był na tyle uporczywy że wreszcie odkleił się od Jake’a, wyciągnął aparat z kurtki i zerknął na ekran.

Przerwa w tak bardzo erotycznych doznaniach była straszna! O ile sekundę wcześniej Jake przestał myśleć, porwany podnieceniem, tak teraz alarmująco skumulowane rozterki i wątpliwości zaatakowały jego biedną świadomość. Prawdopodobnie uciekłby stamtąd, gdyby tylko był w stanie się ruszyć.

- Kto to? – Zapytał na wdechu, widząc że Saia nie kwapił się z odebraniem połączenia.

- Idiota – warknął, po czym zamachnął się i rzucił telefonem tak daleko że ten spadł poza obszar dachu, zapewne lądując gdzieś na ulicy.

Jake byłby krzyknął, ale zatkało go tak kompletnie, że z jego ust nie wydobyło się nic poza cichym charknięciem.

- Już nie będzie nas niepokoił – objaśnił spokojnie Saia. – Nie przejmuj się, i tak miałem kupić inny.

Bez pardonu wrócił do przerwanej pieszczoty, unosząc potargany podkoszulek Jacoba tylko po to by polizać go po brzuchu. Wcisnął mu język w pępek, i jednocześnie rozpinając własne spodnie, przesunął samą jego końcówką w górę - od pępka aż po sam mostek Jake’a, gdzie odbił w prawo, skupiając się na sterczącym z zimna i z podniecenia sutku.

Przynajmniej dopóki nie rozdzwonił się inny telefon.

- Cholera... Przepraszam – jęknął Jake.

Dzwoniła Sofia.

- Muszę odebrać – sapnął przepraszającym tonem. – Daj mi dosłownie chwilę! – Zastrzegł. - Tak, co jest? – Zmienił ton na nadmiernie pogodny.

- Jake złotko, naprawdę nie chcę ci psuć wieczoru, ale ten cholerny wózek zaciął się na dywanie. Próbowałam go odblokować, ale w efekcie twoja upośledzona babcia przywaliła głową o panele.

Jake miał wrażenie, że wypuści telefon z przerażenia. Zerwał się z kanapy jak poparzony i naprędce zaczął ogarniać.

- Kurwa! Nic ci nie jest?! Zaraz tam będę!

Rzucił Sai błagająco-przepraszające spojrzenie. Chłopak nie wyglądał na zdenerwowanego. Uniósł się z wolna, nie przejmując się ani rozpiętym rozporkiem, ani sterczącym penisem wypychającym mu bokserki i po prostu odpalił papierosa.

- Nie martw się! Po prostu jestem uziemiona, nic takiego się nie dzieje...

- Jak mam się nie martwić?! Dzwoniłaś do Allison?

- Nie odbiera, a ja nie mam fajek... Szlag mnie już trafia.

Poczucie świadomości uderzyło go jak grom z nieba. Jak często babcia paliła? Jak szybko zaczęło jej tego brakować?

- Jak długo tam leżysz?!

Pożegnał zaskoczonego Saię, kradnąc mu na do widzenia odpaloną fajkę i popędził na dół.

- Jakieś dwie godziny, może nawet mniej…

- I dzwonisz dopiero teraz?! ODBIŁO CI?! – Wykrzyknął przeciskając się przez tłum w holu.

- Nie chciałam ci rujnować randki. Zdawałeś się być taki szczęśliwy kiedy wychodziłeś.

Jake rozłączył się, cały trzęsąc się z nerwów. Wiedział że babcia czasem przeginała, ale tym razem przeszła samą siebie. Złapał taksówkę odpychając jakiegoś starszego faceta i zapłacił więcej, żeby taksiarz się pospieszył. Na miejsce dotarł kolejnych dwadzieścia minut później. Wpadł do przedpokoju, by zobaczyć rozwalony wózek, podwinięty, ubrudzony krwią dywan i kompletny brak Sofii.

- Babciu?! – Zawołał z przestrachem.

- W kuchni!

Pognał do rzeczonego pomieszczenia, prawie na nią wpadając. Musiała doczołgać się do drzwi, a teraz siedziała na podłodze wsparta o framugę, popalając zdobytego z takim trudem papierosa. Miała rozcięty łuk brwiowy, ale poza tym wyglądała dobrze.

- Czy ty do reszty zdurniałaś? – Jęknął.

Serce prawie pękło mu na pół. Przykucnął przy kobiecie, żeby przyjrzeć się z bliska jej obrażeniom. Jej czekoladowe oko powoli znikało pod puchnącą powieką. Chłopak nie zważając na liche protesty, podniósł Sofię na rękach i w pierwszej kolejności zaniósł ją do łóżka. Chciał żeby się rozgrzała. Stopy praktycznie jej posiniały. Do kuchni wrócił by nastawić wodę na herbatę i zabrać z szafki ich domową apteczkę. Pomyślał, że jeśli człowiek naprawdę uzależniał się od adrenaliny, to on niebawem będzie potrzebował pływać nago z głodnymi aligatorami. Albo nie. Aligatory przy jego ostatnich przeżyciach to zwykły pryszcz na dupie.

- Pomożesz mi się umyć? - Poprosiła zdołowanym głosem babcia, gdy tylko do niej wrócił.

Miała łzy w kącikach oczu. Silna, zawsze pewna siebie i wspierająca. Najwyraźniej czasem sama potrzebowała kogoś kto przekonałby ją, że jutro będzie lepsze. Albo że przynajmniej nie będzie gorsze. Że wspólnie dadzą radę.

Miał świadomość tego, że kiedy babcia prosiła go o pomoc w kąpieli, oznaczało to że nadszedł ten gorszy czas. Zwykle robiła to sama pomimo bezwładnej połowy ciała. W nocy został przy niej. Zawinął się w koc i usnął na fotelu przy jej łóżku.